Kemalettin Tuğcu, (1902- 19 Ekim 1996) Türk öykücü.
Kemalettin Tuğcu, 1902 yılında İstanbul’da doğdu. Usta ve kıvrak kalemiyle Türk çocuklarına ömrünü ve gönlünü veren Çengelköyü’nde, büyük bir bahçe içindeki köşklerinde, çocukluk çağlarından başlayıp şiir, roman yazdı. Hiçbir okula gitmedi, hiçbir öğretmenden ders almadı. Kendi kendisini yetiştirmiş ve tercümeler yapacak kadar Fransızca öğrenmiştir.
Yazı hayatına sadece kendisi için başlamış, yazarak yaşamış ve eğlenmiştir. Bu yazı yazma bir avuntu ve bir tutkudur. Kendisi bunu şöyle anlatır: “Ben yazdığım kadar yaşarım. Bana tesir eden bir küçük olayla içimden geldiği gibi yazmaya başlarım. Heyecanım süresince yazarım. Edebi, ilmî, politik bir iddiam yoktur.”
Tuğcu, ilk yazılarını Yavrutürk Çocuk Dergisi’nde yayımlatmıştır. 1936 yılından sonra hemen hemen İstanbul’da çıkan bütün çocuk dergilerinde şiir, hikâye ve çocuk romanları yazmış, bu arada bazı romanları filme alınmıştır. Romanlarında duygu ve sevgi ağırlıklı temalar işleyen Kemalettin Tuğcu’nun, tercüme romanları, on iki adet aile romanı, üç yüz kadar çocuk romanı ve gazete ve dergilerde çıkmış iki yüzden fazla seçme hikâyeleri vardır. 19 Ekim 1996 tarihinde bir cumartesi günü vefat etti.
Eserleri
Veysi Baba
Üvey Baba
Saadet Borcu
Sokak Köpeği
Küçük Serseri
Doğduğum Ev
Kardeşim Tomris
Komşularımız
Korkunç Yıllar
Küçük Adamlar
Eskici Baba
Taşyürek
Uçurum
Yetim Malı
Altın Bilezik
Ana Hakkı
Benden Sonrakiler
Benim Babam
Ceylanlı Bahçe
Çifte Kumrular
Çingene Kızı
Çocuk Hırsızları
Çocuklar Adası
Annelerin Çilesi
Deniz Kızı
Eski Bir Masal
Gece Kuşları
Gülçin Abla
Güzel Bir Gün
Hırdavatçı Dede
İçler Acısı
Kız arkadaşım
Kimsesiz Adam
Kolsuz Bebek
Küçük Gazeteci
Mercan Kolye
Mine’nin Arkadaşı
Ninelerin Ninesi
Sakat Çocuk
Son Çocuk
Şehir Çocuğu
Uğurlu Çocuk
Yer Altında Bir Şehir
Yuvadan Uzak
Koruköy’ün Yetimi
serçekuş çocuk hareketi 